ز بسکه منتظران چشم در ره یارند

چو نقش پا همه گر خفته اند بیدارند

ز آفتاب قیامت مگوکه اهل وفا

به یاد آن مژه در سایه های دیوارند

درین بساط که داند چه جلوه پرده درد

هنوز آینه داران به رفع زنگارند

مرو به عرصهٔ دعوی که گردن افرازان

همه علمکش انگشتهای زنهارند

ز پیچ و تاب تعلق که رسته است اینجا

اگر سرندکه یکسر به زبر دستارند

هوس ز زحمت کس دست برنمی دارد

جهانیان همه یک آرزوی بیمارند

درین محیط به آیین موجهای گهر

طبایعی که بهم ساختند هموارند

نبرد بخت سیه شهرت از سخن سنجان

که زیر سرمه چو خط نالهٔ شب تارند

به خاک قافله ها سینه مال می گذرند

چو سایه هیچ متاعان عجب گرانبارند

ز شغل مزرع بی حاصلی مگوی و مپرس

خیال می دروند و فسانه می کارند

خموش باش که مرغان آشیانهٔ لاف

به هر طرف نگری پرگشای منقارند

ز خودسران تعین عیان نشد بیدل

جز اینکه چون تل برف آبگینه کهسارند